Een duo als Linda en Inge vind je niet in elke klas. Tijdens de Spaanse les nemen ze al voor het vierde jaar plaats aan la mesa caótica – de chaotische tafel. “Ik weet eigenlijk niet meer of onze leerkracht Tim ons zo genoemd heeft, maar hij lijkt onze uitbarstingen alleszins niet erg te vinden. Een kleine opdracht kan al aanleiding zijn voor een mopje, een lied of een onnozel momentje. Er is altijd ambiance aan onze tafel”, vertelt Linda opgetogen.

“Linda is een sfeermaker en flapuit. Ze babbelt vlot en ongeremd. Tijdens de les zet ze precies een kraantje in haar hersenen open en dan vloeit er Spaans uit. Ik ben zelf wat meer gereserveerd en een beetje te perfectionistisch. Ik wik en weeg mijn woorden, ook voor ik iets zeg in de klas. Zij gooit er gewoon uit wat in haar opkomt en ik vind dat plezant.”

#Minigolfen en picknicken

Inge werkt als architecte van thuis uit en Linda is gepensioneerd. De sociale interactie die overdag soms ontbreekt, vinden ze terug in het klaslokaal. Ze hebben een gelijkaardige gezinssituatie die hen net iets meer tijd en ruimte geeft om andere dingen te doen – zoals taal-, kook- en naaicursussen volgen of een uitgebreide picknick voor de klas organiseren.

“Het is de gewoonte dat we het schooljaar afsluiten met een klasactiviteit. Meestal gaan we dan samen op restaurant, maar door de coronamaatregelen was dat dit jaar niet vanzelfsprekend. Dus zijn we op een prachtige zomerdag met z’n allen gaan minigolfen.”

“We hebben toen 16 bordjes met Spaanse tapas klaargemaakt en voor lekkere sangria gezorgd. Het was een gezellige picknick, op veilige afstand. Toen ik naderhand nog een golfballetje in mijn handtas terugvond, zijn we die onder ons twee gaan terugbrengen. We hebben de activiteit toen nog eens herhaald”, lacht Linda.

“We hebben daar veel bekijks gehad, omdat we Spaans en Nederlands door elkaar spraken”, herinnert Inge zich. “Je zag dat de andere mensen op de minigolfbaan probeerden uit te dokteren wie van ons nu de Spaanse was, maar het hield geen steek. Tijdens het picknicken zijn we dan maar overgeschakeld naar het Nederlands, om vlot te kunnen doorbabbelen.”

“We hebben er uren gezeten”, lacht Linda.

#¿Por qué español?

De Spaanse taal is een gedeelde passie, al hebben de goedlachse vriendinnen zich met verschillende redenen ingeschreven.

“Ik was het verleerd en daar kon ik niet mee leven”, zegt Linda kordaat. “Ik ben al meer dan veertig jaar verliefd op Spanje, dankzij mijn meter. Tante Els overwinterde in Marbella toen ik twintig was. Ik miste haar en boekte spontaan een reis naar Spanje. Dat heb ik wel vaker gedaan. Ik hou in het bijzonder van de mentaliteit en de fijne maniertjes van de Spanjaarden, de mensen, de muziek, …”

Inge keert ook even terug in de tijd. “Mijn idee om de cursus te volgen, ontstond toen ik in Cuba was met mijn man. Ik besefte daar dat Spaans echt wel een wereldtaal is. Je kan er in heel Latijns-Amerika mee terecht, terwijl je Italiaans bijvoorbeeld alleen in Italië spreekt. Maar die taal staat ook nog op mijn lijstje ‘te volgen cursussen’.”

“Ik leer tijdens de online lessen meer bij, want nu moet ik mijn aandacht er wel bijhouden.”

#Lessen op school en op afstand

“Ik vind het leerniveau bij CVO De Verdieping heel toegankelijk”, gaat Inge verder. “We volgen les op een ontspannen en speelse manier. We moeten geen woordjes blokken en hebben geen examenstress. Dat is een voordeel voor cursisten met een druk werkschema of uitdagende gezinsplanning. Natuurlijk zijn er wel bepaalde verwachtingen van de leerkracht ... interesse tonen, actief aan de lessen deelnemen en oefeningen op het digitale leerplatform maken.”

“Het coronavirus heeft wel wat veranderd aan de aanpak van de taallessen. We volgen nu les op afstand en Tim doet dat echt super in ons online klaslokaal. Hij kan les geven aan de volledige groep of ons in kleine groepjes verdelen en zo meevolgen. Het is dan net alsof hij aan onze tafel komt meeluisteren. Ik leer precies meer bij tijdens de online lessen. Nu móet ik mijn aandacht er wel bijhouden”, schatert Linda.

#Taalbad in Sevilla

“Het klikt met iedereen in de klas, maar met Linda is dat nog verder gegroeid. Op een bepaald moment werd het idee van een taalbad gelanceerd en we begonnen daar samen over te fantaseren. Al snel werden de plannen heel concreet. Tickets, B&B, … alles was geboekt om onder ons tweetjes naar Sevilla te vertrekken, maar toen hield de lockdown ons thuis. Zodra het weer mag en zonder mondmasker of andere beperkingen kan, vertrekken we!”

Het is bijzonder hoe zo’n vriendschap ontstaat en evolueert. “Tijdens de zomer zaten we zelfs in elkaars kleine bubbel. We spraken wekelijks af. Altijd met tapas natuurlijk. Maar toen de coronacijfers en -kilo’s bleven oplopen, zijn we daar weer mee gestopt”, vertelt Linda. “Ik hoop alvast dat de lessen volgend schooljaar opnieuw op school kunnen doorgaan. Dan kunnen we ook de draad terug oppikken met de cursus Starten met Naaien. Daar hadden we ons samen voor ingeschreven en we hebben daar op korte tijd toch heel wat geleerd en gemaakt.”

“Ik had vooral schrik dat ik er het geduld niet voor zou hebben”, bekent Inge. “Maar het was een extra motivatie dat Linda er ook mee wilde starten.”

Dat het klikt, is overduidelijk tijdens het gesprek. Inge en Linda vullen elkaar aan – met hun persoonlijkheid, hun vrolijke chaos én hun verhalen. Aan het einde van ons gesprek zijn mijn lachspieren getraind en heb ik mijn pen leeggeschreven, maar de vriendinnen blijven lustig verder keuvelen ...

“We zullen ooit wel eens uitgepraat raken”, lachen ze.