#Dit ligt me wel!

“Ik heb de keuze gemaakt voor mij en mijn gezin. Pijn aan mijn schouder hield me al maandenlang ‘s nachts wakker. Ik werkte alle zondagen, hier en daar een volledig weekend en ‘s avonds werd mijn aandacht vaak ook nog opgeslorpt door verschillende verplichtingen. Ik was er naar mijn gevoel te weinig voor mijn kinderen en partner. Mijn vaatje liep leeg, maar ik bleef doorgaan voor mijn collega’s en de groepen die ik begeleidde”, vertelt Talitha.

Maar een opgeladen sociale batterij is niet voldoende om een veerkrachtig en vervuld leven te leiden. Talitha merkte dat haar energie echt op was. Dat het tijd was een stap terug te zetten om daarna opnieuw vooruit te geraken. Toen ze zich ging verdiepen in de opleiding Medisch-Administratief Assistent dacht ze meteen: “Dit ligt me wel.”

#Een extra stok achter de deur

“Die combinatie van sociaal contact met administratie en verantwoordelijkheid, dat kende ik al. En de stap naar de medische sector voelde voor mij ook niet zo groot. Anatomie kwam bijvoorbeeld ook al aan bod tijdens mijn studies Operationeel Sport- en Bewegingsmanager in Sittard. Het certificaat dat ik nu bij CVO De Verdieping behaald heb, geeft me trouwens een extra stok achter de deur. Want solliciteren in België met een Nederlands diploma is niet zo evident.”

Haar loopbaan leidde Talitha over de landsgrens heen, de liefde liet haar zich hier settelen. De steun van haar partner gaf het nodige doorzettingsvermogen tijdens de opleiding.

“Het was pittig, met al die extra gezinsplannen en -verplichtingen erbovenop.”

“Ik nam ontzettend veel hooi op mijn vork. Ik volgde de voltijdse opleiding, regelde onze verbouwing samen met mijn lief, en dan hadden we nog een kleuter en een zesjarige zoon die in het eerste leerjaar startte. Finn en ik zaten vaak naast elkaar ons huiswerk te maken. Zodra hij en Tess sliepen, studeerde ik verder. Het was pittig, met al die extra gezinsplannen en -verplichtingen erbovenop. Heel anders dan mijn studententijd. Ik weet oprecht niet of ik het opnieuw zou doen, maar ik ben blij dat ik er de volle honderd procent voor ben gegaan. Al was het in het begin een grote aanpassing.”

Lees verder onder de foto.

“Ik hoop dat onze patiënten met een goed gevoel naar huis vertrekken.”

“In het vakantiepark was ik het gewoon om altijd buiten te kunnen bewegen. Nu moest ik ineens urenlang stilzitten in een klaslokaal en een stroom van nieuwe informatie verwerken. Ik had dan ook veel hoofdpijn tijdens de eerste weken, maar het groepsgevoel maakte veel goed. Onze klas veranderde al snel in een hechte kliek, onder andere dankzij enkele kennismakingsspelletjes. Die opdrachten zorgden voor verbinding, zelfbewustzijn en inzicht in de persoonlijkheden van mijn klasgenoten.”

#Een warm en behulpzaam team

Er is altijd iemand die een groep verbindt en bij elkaar houdt. De spreekwoordelijke lijm. Iemand die regelmatig incheckt met de vraag “Hoe gaat het nu met je?” en luistert naar de antwoorden.

“Ik ben altijd zo’n vertrouwenspersoon geweest. In de klas en op het werk. Tegelijk kan ik ook heel aanwezig zijn. Ik moet kunnen zingen, bewegen, lachen en lol maken. Ik ben ik. Soms kan ik ook vrij direct uit de hoek komen, maar ik doe alles steeds met de intentie om een positief verschil te maken. Ik hoop dat onze patiënten zich een warm en behulpzaam team herinneren en met een goed gevoel naar huis vertrekken.”

“Voor ik aan mijn stage bij Radiologie Jaspers in Genk begon, kreeg ik van mijn leerkrachten en trajectbegeleider de tip om alert te zijn op mijn directheid. Ik heb daar aandacht aan geschonken, maar ik ben vooral mezelf gebleven. Open, spontaan en vriendelijk. En blijkbaar heeft dat gewerkt, want ik heb er na mijn stage-evaluatie een contract mogen tekenen.”

Lees verder onder de foto.

“Ik werk korter bij huis en heb het gevoel dat ik meer aanwezig kan zijn voor mijn kinderen.”

Kiezen voor de opleiding was een sprong in het diepe. Dankzij de loopbaanonderbreking had Talitha een reddingsboei.

“Ik ben blij dat die mogelijkheid er was en dat ik kon rekenen op het advies van de RVA. Maar ook de steun van mijn lief, de klasgenoten, trajectbegeleider en vakleerkrachten hebben me de nodige energie gegeven om door te gaan en te slagen. Ik heb in Erperheide jarenlang kunnen doen wat ik leuk vind en nu heb ik iets nieuws gevonden om met passie te doen. Ik werk korter bij huis en heb het gevoel dat ik meer aanwezig kan zijn voor mijn kinderen. Ik kan hen ‘s ochtends naar school brengen en ben in het weekend vaker thuis. De pijn in mijn schouder is ook verdwenen. Ik denk dat het niet veel beter had kunnen lopen.”